انقلاب سبز کشاورزی به مجموعه‌ای از روش‌های کاربرد ماشین‌آلات کشاورزی، انتخاب گونه‌های پربازده، استفاده از کودها و بهبود روش‌های آبیاری اطلاق می‌شود.
افزایش استفاده از فناوری‌های گوناگون، سم‌ها و کودهای شیمیایی، و بذرهای اصلاح‌شده پس از جنگ‌جهانی‌دوم تولید غذا در جهان را به چندبرابر افزایش‌داد.
در دهه ۱۹۶۰ مفهوم «انقلاب سبز» از طرف آمریکایی‌ها و به‌ویژه فردی به نام ویلیام گاد که سرپرستی آژانس توسعه بین‌المللی ایالات متحده یا کمک‌های خارجی آن کشور را به عهده داشت اختراع شد. ویلیام گاد رئیس آژانس آمریکایی در آن پاره از زمان که که جنگ سرد هم بین آمریکا و شوروی ادامه‌داشت، اعلام کرد که «توسعه کشاورزی جدید یک انقلاب است. این انقلاب نه انقلاب خشونت آمیز قرمز اهالی شوروی است و نه انقلاب سفید شاه ایران؛ بلکه ما نام آن را انقلاب سبز می گذاریم». استفاده‌ی بیش‌تر از روش‌های آبیاری نقشی مهم در انقلاب سبز بازی‌کرده‌است.
هدف انقلاب سبز این بود که با توسعه ماشین آلات جدید کشاورزی و شیوه های نو در کشورهایی مانند هند و پاکستان که جمعیت بالایی داشتند کاشت گندم و موادغذایی افزایش یابد. انقلاب سبز آن روز آمریکایی ها برای از بین بردن گرسنگی در هند، با انگیزه سیاسی، مالی، و ایدئولوژیک همراه بود.
کشورهای اجراکننده
در سال ۱۹۶۰ کشاورزان مکزیکی با استفاده از گونه‌هایی از گندم مقاوم در برابر آفت توانستند تولید گندم را به دوبرابر افزای دهند. این آزمایش در مورد غلات دیگر و از جمله برنج انجام گرفت و برخی از کشورها مثل فیلیپین یا پاکستان که خود واردکننده‌ی برنج بودند؛ توانستند با تولید محصولات کشاورزی به خودکفایی دست‌یابند.
انقلاب سبز در برخی کشورها نظیر هند به‌طور موقت موجب افزایش تولیدات کشاورزی شد اما از آنجاکه به کارگیری روش‌های گفته‌شده گران است و کشاورزان فقیر برای سرمایهگذاری در این زمینه‌ها پول لازم را ندارند این امر به بهبود وضعیت کشاورزی آنان کمک نکرده‌است.
مراحل انقلاب سبز کشاورزی: